Laatst kreeg ik telefoon van een moeder van een kind met een hersentumor en epilepsie. De moeder was radeloos en vertelde mij dat tijdens de opname van haar doodzieke kind, de bedbel weg was gehaald in de nacht, zodat haar kind niet om hulp heeft kunnen vragen. Dat deed mij onmiddellijk denken aan de talloze keren dat mijn man Pierre dit soort storende en harteloze situaties ook heeft moeten ondergaan. Ik zal een stuk citeren uit mijn boek: Een kop geeft geëtter –extra kopzorgen in hersentumorland-:
“Die avond bel ik zelf de verpleegkundige en vraag of ze Pierre kan helpen om mijn nummer te draaien. Verpleegkundige T. zegt zeer joviaal: “Wij hadden even anderhalf uur de bedbel eruit getrokken want wij wilden even rust”.
Vervolgens krijg ik Pierre aan de lijn. Hij is slecht te verstaan door de dysartrie maar is volledig overstuur. Hij zegt mij al uren op de bedbel te hebben gedrukt en dat niemand kwam. (….) Dit mag simpelweg niet waar zijn en het moet niet gekker worden daar. Uitermate onethisch en ontoelaatbaar.”
Verpleegkundig rapport die avond:
“Dhr. is wel onrustig en belt regelmatig. Dhr. is gedesoriënteerd in tijd en plaats”
Dan moet je vooral de bedbel eruit trekken…..
Bovenstaande heeft plaatsgevonden nadat mijn man terug was op zijn eigen kamer na een IC-opname in verband met een uren durende Status Epilepticus.
Na een klachtenprocedure -die helaas nodig bleek- kwam de klachtencommissie tot het volgende:
“……De commissie is echter van oordeel dat bij een bedlegerige patiënt onder geen beding het contact met de verpleegkundigen verbroken mag worden. Het is de commissie tijdens de hoorzitting gebleken dat de verpleging dit uitgangspunt deelt en onderkent dat hier niet juist gehandeld is. GEGROND”.
Deze gebeurtenis heeft enorme impact gehad op mijn man. Buiten de tranen van wanhoop (omdat hij last had van epilepsie en er niemand kwam), heeft hij zich meer dan angstig en eenzaam gevoeld en geloof mij: anderhalf uur is lang, heel lang.
Hoe zou u zich voelen wanneer je moeite hebt met spreken, niet kunt bewegen, om hulp vraagt en er niemand komt?
Ik ben op bezoek gegaan bij het kindje: het jongetje had zeer duidelijk last van verlatingsangst door deze gebeurtenis en terecht. Mijn man was volwassen en had daarna eveneens last van verlatingsangst.
Na een wandelingetje met de rolstoel in de buitenlucht en wat spelletjes, was het kindje deze gruwelijke gebeurtenis heel even vergeten en kon hij weer even kind zijn.
Ik verzoek verpleegkundigen alert te zijn wanneer je een bed verschoont. Zorg er voor dat de bedbel daarna weer binnen handbereik is. Dit wordt te vaak vergeten. Verder mag het duidelijk zijn dat je al helemaal nooit de bedbel uit moet zetten omdat je zelf even rust nodig denkt te hebben! Mocht je zien dat je collega zulk gedrag vertoond: spreek je collega hier op aan
Treat your patients with dignity, respect and compassion. Ben je daartoe niet in staat? Dan heb je niks in de zorg te zoeken.
Gonda Hervaud
handle with care 
Wij vonden onze 10-jarige dochter ‘s ochtends vroeg op de kinder ic met haar handen vastgebonden! aan de bedrand na een lange nacht zonder vader of moeder ( mocht niet op kinder ic) omdat ze haar beademingsapperatuur zou hebben willen lostrekken. Dat was niet zo, ze wilde alleen maar weten waarom ze dat nodig had. Dus ze wees ernaar, want praten ging natuurlijk niet. Niemand had haar of ons daarop voorbereid. Haar bed heeft bijna een jaar lang bij ons op de slaapkamer gestaan, anders durfde ze niet te slapen en ze heeft vanaf dat moment geweigerd ook maar 1 nacht alleen te blijven in het ziekenhuis.
Harteloos? Gewetenloos.
LikeLike