The Lunatics Have Taken Over The Asylum

Afgelopen week kwam ik op de gang in het ziekenhuis een ex patient tegen. Ik vroeg hoe het met haar ging en we raakten in gesprek over haar belevenissen in hulpverleningsland  sinds ze een jaar geleden te horen had gekregen dat ze niet meer welkom zou zijn op onze afdeling.

Dit vraagt om enige toelichting: Mevrouw kampt al heel lang met stemmingwisselingen, maar kon dat zelf aardig hanteren. Zo af en toe werd het haar teveel en had ze een plek nodig om even op adem te komen, al dan niet met hulp van medicatie (wijzigingen). Belangrijk bij zo’n plek vond zij dat ze zoveel mogelijk zelf de regie / autonomie kon houden,  dat er een gelijkwaardig contact met haar hulpverleners was en dat ze niet opgesloten zou worden. Op onze afdeling had ze die plek gevonden, kon ze indien nodig snel en laagdrempelig terecht en dat ging al jarenlang naar tevredenheid van alle betrokkenen.

Tijden veranderen, regels veranderen. De verzekeraar bepaalde dat onze afdeling zich voortaan niet meer voor dit ‘soort’ opnames ter beschikking mocht stellen, bovendien werd mevrouw vorig jaar 60 en dan moet je over naar de ‘ouderenpsychiatrie’, of je dat nu zelf wilt of niet.  Wij dus voor het blok en mevrouw voor hetzelfde blok. Maar goed, het is zoals het is, mevrouw besloot de nieuwe situatie een kans te geven.

En zo meldde  ze zich enkele maanden geleden voor het eerst voor een korte opname op een kliniek voor ouderen. En daar begon het ‘gelazer’: de afdeling was standaard gesloten en mevrouw werd verplicht mee te draaien in het therapieprogramma. (iets wat bij ons voor haar facultatief was, omdat ze zelf dingen ondernam die haar herstel  beter hielpen) Bovendien moest ze zich schikken in het afdelingsregime zoals dat voor iedereen gold. Als klap op de vuurpijl ontstond  er een uur nadat ze werd opgenomen een handgemeen tussen de man die op de kamer naast haar verbleef en de verpleging. Voor haar was de optelsom op dat moment snel gemaakt en trok ze de conclusie dat deze omgeving niet bij zou dragen aan haar welbevinden, sterker nog, de onrust en spanning namen alleen maar toe en ze voelde zich uitermate onveilig.  Toen ze dit te kennen gaf en meedeelde dat ze besloten had om daarom met ontslag te gaan, was het antwoord dat dat niet zomaar ging en dat daar eerst maar eens over gepraat moest worden.

Na 3 (!!!) uur wachten was men eindelijk zover en kon er gepraat worden. Mevrouw werd een gespreksruimte ingeloodst en mocht  plaatsnemen tegenover maar liefst 2 artsen en een co-dokter, Ze heeft moeten lullen als Brugman (haar eigen woorden) om weer ‘vrijgelaten’ (haar eigen woorden) te worden en heeft het hele gebeuren als ongelijkwaardig, degraderend  en intimiderend ervaren.

Zoals gezegd kwam ik haar tegen op de gang in het ziekenhuis. Ze was nu op weg naar de polikliniek ouderenpsychiatrie en vertelde me dat ze zich al voorgenomen had om niet het achterste van haar tong te laten zien. “Voor ik het weet, zit ik weer opgesloten.”

LV

Introducing……

Welkom bij ons blog ‘Handle With Care – Zorgen met ZORG. ‘Ons’ zijn Gonda Hervaud en Lex Vink. Gonda is onder andere auteur van het boek ‘Een Kop Geeft Geëtter – extra kopzorgen in hersentumorland’, ervaringsdeskundige in de zorg voor patiënten met hersentumoren en epilepsie, onvermoeibaar pleitbezorger voor patiëntveiligheid en patiëntenrechten. Lex is onder andere ervaringsdeskundig ‘depressielijder’ en verpleegkundige op een Medisch Psychiatrische Unit. In volgende blogs zullen we ons wat nader voorstellen.

‘Handle With Care’ vertaalt zich naar (Be)Handelen Met Zorg. In Nederland kan de frase ‘handelen met zorg’ op tweeërlei wijze worden geïnterpreteerd. Beide interpretaties zijn actueel: de laatste jaren is zorg steeds meer handel geworden en met name de introductie van de marktwerking in de zorg maakt dat er grofweg twee partijen zijn die ‘handelen met zorg’. De ene partij wordt gevormd door hen die zorg als commercieel goed en ziekte en leed als product zien, de andere partij bestaat uit hen die de daadwerkelijke zorg uitvoeren. Tussen deze twee partijen in ‘bungelen’ degenen om wie het werkelijk gaat: de mensen die zorg nodig hebben en die allemaal met zorg behandeld willen worden.

Weer een blog?, moet dat nou?, horen we een aantal lezers al denken. Laten we nu eens stoppen met roepen, schrijven en laten we gewoon eens wat gaan doen: met zijn allen werken aan een kanteling in een steeds verder de-humaniserend zorglandschap. Wij hebben ook lang nagedacht voordat we de stap naar dit blog en bijbehorende Twitteraccount (@hwc_nl) namen. Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat dit blog inderdaad MOET, al is het alleen maar vanwege onszelf. We staan beide volop in de dagelijkse zorgpraktijk, zien daar heel veel goeds, maar ook heel veel dat veel beter kan. Zelf zijn we dagelijks in de praktijk volop aan het ‘kantelen’, iets wat je zo groot of klein kan maken als je maar wilt, immers ieder moment van compassie en echte aandacht draagt bij aan kanteling.

Op dit blog willen we een beeld schetsen van de zorg zoals wij die meemaken en de wijze waarop we dit ervaren. Dat zal niet altijd een schets zijn om vrolijk van te worden. We realiseren ons terdege dat er in de zorg heel veel goed gaat en dat de meeste mensen die in deze branche werken het hart op de juiste plaats hebben. Desondanks zien we in onze dagelijkse praktijk ook veel geklungel waarbij er het nodige onnodig leed veroorzaakt wordt. Door dit geklungel te benoemen, iets wat in Nederland lang niet vanzelfsprekend is, hopen we ogen te openen en zo uiteindelijk bij te dragen aan betere zorg. We zullen ook voorbeelden geven van in onze ogen (essentiële ingrediënten van) goede zorg, waarbij het belangrijkste uitgangspunt is dat zorg ‘menselijk’ moet zijn. Op dit blog, en op ons Twitteraccount, zullen we daarom ook verwijzen naar – en verbinding zoeken met de talloze goede zorginitiatieven en de meerderheid van zorgwerkers die het hart op de goede plaats heeft. We hebben de waarheid niet in pacht en onze kijk op de zorg is niet meer of minder dan dat. Je kunt het met ons eens zijn of niet, je kunt wat doen met onze schrijfsels of niet. Hoe dan ook reacties zijn welkom,zolang het maar beschaafd en onderbouwd is. Voorbeelden van goede zorg(initiatieven) of ervaringen met ‘ontspoorde’ zorg zijn ook zeer welkom. En mocht je een gastblog willen schrijven, laat het ons dan weten.

Tot ons volgende blog

LV